Αχ, άλλη ατμόσφαιρα έχει το στολισμένο χριστουγεννιάτικα σπίτι. Πόσο όμορφα σε κάνει και αισθάνεσαι. Πόσο ζεστό  φαίνεται.

Πέρυσι το στόλισα μόνη μου το δέντρο όταν οι μικρές ήταν στο παιδικό σταθμό. Μαζί είχαμε στολίσει μόνο το δωμάτιο τους.

Φέτος, όμως, είπα ότι εγώ απλά θα το στήσω και αυτές θα αναλάβουν τη διακόσμηση του. Βέβαια, έπεισα τον εαυτό μου ότι όπως και αν στολιστεί, σε όποια θέση και να μπουν τα στολίδια, θα αφήσω στην άκρη τους ψυχαναγκασμούς μου γιατί σημασία έχει να το απολαύσουν τα παιδιά.

Έτσι και έγινε. Μόλις είδαν τις κούτες με τα στολίδια και τα καινούρια  στολίδια από τα χεράκια μου, δεν ήξεραν τι να αγγίξουν πρώτα. Η χαρά τους δεν περιγράφεται. Έβαζαν μπάλες, κουκλάκια στο δέντρο, τα κοίταζαν, άλλαζαν πάλι τη θέση τους στο δέντρο. Κουβεντούλες για το πώς θα έρθει ο Αη Βασίλης, πως θα του φανεί το δέντρο και άλλες πολλές σκέψεις τους για τις γιορτές, με έκαναν να γελάω.

Μετά από λίγη ώρα το χριστουγεννιάτικο μας δέντρο πήρε τη τελική του μορφή. Σειρά είχαν τα λούτρινα ελαφάκια και χιονάνθρωποι, που ακόμα και σήμερα (έχει ήδη μια εβδομάδα περάσει από τη μέρα που στολίσαμε) αλλάζουν θέση μέσα στο σπίτι.

Και ναι, ομολογώ, πως σκέφτηκα να απλώσω το χέρι μου και να αλλάξω λίγο τη θέση σε κάποια στολίδια (ψυχαναγκασμός Νο1007, οι μεγάλες μπάλες και στολίδια μπαίνουν στο κάτω μέρος του δέντρου) αλλά τελικά δεν το έκανα. Οι εικόνες των παιδικών χαρούμενων προσώπων τους την ώρα που στόλιζαν με επανέφεραν σε τάξη.

Γιατί σημασία για εμένα πια έχει το χριστουγεννιάτικο δέντρο να είναι στολισμένο όχι σαν μέσα από βιτρίνα μεγάλου πολυκαταστήματος αλλά στολισμένο από τις «παραμυθένιες» μου με χαρά, ενθουσιασμό και γιορτινή διάθεση.