Γεννήθηκα ένα πρωινό του Νοέμβρη του 1976, όχι με λευκή επιδερμίδα και μαύρα μαλλάκια σαν τη Χιονάτη αλλά με καστανά μαλλάκια και σταρένια επιδερμίδα.

Μεγάλωσα σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Αχαΐας, αν και ποτέ δεν έμαθα να κολυμπάω τόσο καλά όσο η κοκκινομάλλα γοργόνα Άριελ.

Πήγα σχολείο με χαρά, χωρίς να κάνω σκασιαρχείο από τη πρώτη μέρα σαν το Πινόκιο για να δω κουκλοθέατρο, και απέκτησα πραγματικούς φίλους κι όχι φανταστικούς σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!

Και αφού μεγάλωσα αρκετά, μην φανταστείτε σαν τη γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας, μετακόμισα στη Πάτρα για να σπουδάσω.

Και εκεί απέκτησα και άλλους φίλους. Δεν ξέρω αν φταίει η πολυλογία μου, με τη καλή έννοια και όχι σαν τη «Πολυλογού» της Ζωρζ Σαρρής. Τελείωσα τις σπουδές, μετακομίζω αυτή τη φορά στην Αθήνα και ξεκινώ να εργάζομαι σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών. Το 2002 καλεσμένη σε πάρτι και όχι βασιλικό χορό, γνωρίζω όχι τον πρίγκιπα της Σταχτοπούτας αλλά έναν νεαρό εργαζόμενο κινητής τηλεφωνίας.

Παντρευόμαστε και όταν πια είμαστε «έτοιμοι» αποκτούμε τις δίδυμες παραμυθένιες μας.

Η μια ξανθιά σαν την Ωραία κοιμωμένη

και η άλλη καστανομάλλα σαν τη Πεντάμορφη.

Έγινα, λοιπόν, μαμά και όπως χιλιάδες μαμάδες αυτού του πλανήτη, ξεδίπλωσα σαν το μακρύ μαλλί της Ραπουνζέλ, πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι είχα.

Άρχισα να πλάθω μικρές ιστορίες με ήρωες που ζούσαν, φανταστικές και μη, καταστάσεις και τις αφηγούμαι στις «παραμυθένιες» μου λίγο πριν κοιμηθούν. Άρχισα να φτιάχνω μικρά στιχάκια και να τα τραγουδάω σαν το γαϊδαράκο στους Μουσικούς της Βρέμης όταν βαριόντουσαν μέσα στο αυτοκίνητο στο πολύωρο ταξίδι.

Τραγουδάκια για μια γάτα, ένα σκύλο, ένα βάτραχο…. και αυτές με χαρά φωνάζουν: πάλι μαμά!! Ακόμα και όταν μαθαίνανε να πηγαίνουν τουαλέτα πάλι αυτό έγινε τραγούδι. Έτσι, λοιπόν, σκέφτηκα να μοιραστώ αυτές τις μικρές ιστορίες και με άλλους εκτός από τις παραμυθένιες μου και ελπίζω να αρέσουν όσο σε αυτές.

Αυτό είναι το δικό μου παραμύθι και δεν θα πω έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα γιατί το παραμύθι μου συνεχίζεται……