Όταν το ουράνιο τόξο εμφανιζόταν μετά τη βροχή στο καθαρό ουρανό τα χρώματα στοιχιζόντουσαν με την ίδια σειρά πάντα. Το πρώτο, δεύτερο το ακολουθούσε το    ακριβώς δίπλα του το χαρούμενο  όλο καμάρι  στεκόταν το και τελευταίο αλλά ήρεμο το  .

Εκείνο το χρώμα που δεν ήταν ήρεμο αλλά, συνεχώς, παραπονιόταν ήταν το   .

Ζήλευε το που ήταν όλο αγάπη και ήταν πρώτο στη σειρά. Το    προσπαθούσε να ηρεμήσει το    και να φέρει τη τάξη στα χρώματα.

Το ζηλιάρικο, όμως,  ήθελε να είναι αυτό πρώτο και θυμωμένο έφυγε από το ουράνιο τόξο και κρύφτηκε πίσω από ένα άλλο ψηλό βουνό.

Το ουράνιο τόξο έχασε τη λάμψη του όχι μόνο γιατί έλειπε το Κίτρινο αλλά επειδή τα υπόλοιπα χρώματα ήταν από τη λύπη τους χλωμά που έφυγε το αδερφάκι τους.

Τη λάμψη τους έχασαν και όλα τα φρούτα και αντικείμενα που είχαν κίτρινο χρώμα. Μα το

Οι μέρες περνούσαν και το  μόνο του πίσω από το ψηλό βουνό άρχισε να βαριέται και να  αναπολεί τις χαρούμενες στιγμές με τα υπόλοιπα χρώματα. Δεν ήταν τελικά καθόλου ωραίο να είσαι μόνος σου. Τι σημασία έχει ποιος θα είναι πρώτος; σκεφτόταν. Καμία, καμία.

Ο Ήλιος    πλησίασε  και το ρώτησε γιατί έφυγε από το ουράνιο τόξο.

-τι σημασία έχει η θέση ; Όλα τα χρώματα είστε τόσο σημαντικά, του είπε ο Ήλιος. Χωρίς  εσένα  χάσαμε τη λάμψη μας.

-είμαι και εγώ σπουδαίος; και ας είμαι δεύτερος, ρώτησε με παραπονιάρικο ύφος το Κίτρινο.

Το  δεν ήθελε να είναι μόνο του και έπρεπε να επιστρέψει πίσω στο ουράνιο

 τόξο να χαρίσει τη λάμψη του . Τώρα είχε καταλάβει ότι δεν ήταν σωστό να ζηλεύει. Η ζήλια τον κρατούσε μακριά από τα αδέρφια του. Είχε καταλάβει ότι η θέση (πρώτος, δεύτερος) δεν έχει σημασία. Σημασία έχει καθένας να γνωρίζει ότι είναι ξεχωριστός και μοναδικός.