Πραγματικά, έχω χάσει τις ημέρες απο τότε που ξεκίνησε όλη αυτή η απίστευτη ιστορία με το κορωνοϊο…Γιατί μπορεί για εσάς (που δεν εργάζεστε στο χώρο της υγείας) ουσιαστικά να ξεκίνησε η ιστορία με το κορωνοϊο τις ημέρες που βγήκε η απόφαση για παραμονή στο σπίτι, αλλά για εμένα και τους συναδέλφους μου έχει ξεκινήσει νωρίτερα.

Μένουμε σπίτι για να προφυλάξουμε τους ευατούς μας αλλά και όλους όσους ανήκουν στην ευπαθή ομάδα.

Αυτό γνωρίζω πως δεν είναι εύκολο….. Και ποιος δεν θα ήθελε να βγει έξω, να μιλήσει με φίλους…..

Αλήθεια, πόσες ημέρες έχουν τα παιδιά να δουν από κοντά τους φίλους τους;

Ευτυχώς, που υπάρχουν πια οι τρόποι για να μιλήσουν, να δουν ο ένας τον άλλο μέσω της τεχνολογίας. Και μπορεί να μην είναι το ίδιο, όπως στο σχολείο ή στη βόλτα αλλά είναι μια επαφή. Και στα μάτια των παιδιών όταν επικοινωνούν μεταξύ τους βλέπεις αυτή την αισιοδοξία, την ελπίδα, τη χαρά.. Σαν να μην πέρασε μια μέρα απο τότε που έτρεχαν στο προαύλιο του σχολείου.

-Πως περνάς μέσα στο σπίτι; -Σου λείπει το σχολείο; -Κοίτα, τι κάρτα σου έφτιαξα. -Βρήκα και τα υπόλοιπα πονυ που έψαχνα. -Κοίτα, κατασκευές που έκανα. Μερικές απο τις κουβέντες που ανταλλάσσουν μέσω του υπολογιστή. Και να τα αστεία και να τα γέλια.

Και μπορεί η ζωή μας τώρα να είναι τελείως διαφορετική απο ότι ήταν αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Δεν μπαίνει η φιλία σε καραντίνα! Βρίσκει τρόπους (με τη σκέψη, με το λόγο, με την εικόνα) και ταξιδεύει κοντά σε αυτούς που νοιαζόμαστε!

1