Πρώτη ημέρα στο “μεγάλο” σχολείο (Α΄ Δημοτικού) και εγώ με ανάμεικτα συναισθήματα. Συναισθήματα, διαφορετικά σαν μαμά, από αυτά που είχα όταν εγώ ήμουν μαθήτρια.
Άγχος, συγκίνηση, χαρά και πολλές σκέψεις για την σχολική χρονιά. Και ενώ σαν παιδί λάτρευα την αυλή του σχολείου μου, τώρα ένιωθα ένα άγχος για την αυλή. Πολλά παιδιά, διαφορετικών ηλικιών.
Και πριν προλάβω να συνειδητοποίησω τι γίνεται, καταφθάνουν τα βιβλία, αρχίζω να μαθαίνω για το “ντύσιμο” των βιβλίων, την οργάνωση της τσάντας και του γραφείου…..
Αρχίζω να μαθαίνω για τους νέους συμμαθητές τους, τις εντυπώσεις τους απο τη δασκάλα,τη διευθύντρια του σχολείου…..
Αρχίζω να μαθαίνω για το διάβασμα, το γράψιμο, τις φωτοτυπίες (και όλα επι δύο)……
Αρχίζω να γνωρίζω τους γονείς των νέων συμμαθητών τους και δενόμαστε ακόμα περισσότερο με τους γονείς που, ήδη, γνωρίζαμε απο το νηπιαγωγείο.
Αρχίζω να μαθαίνω πως να αντιδρώ με ψυχραιμία (όσο γίνεται) στα “ατυχήματα” στο σχολείο, γόνατα “ζωγραφισμένα” με betadine….
Αρχίζω να μαθαίνω πως όσα μολύβια, γόμες, χρώματα, μπλοκ ζωγραφικής, να έχεις ποτέ δεν φτάνουν…
Αρχίζω να μαθαίνω πόσο διαφορετικές γενιές είμαστε…. Τα παιδιά αυτής της εποχής μαθαίνουν πιο γρήγορα και πιο πολλά από ότι μαθαίναμε εμείς.
Αρχίζω να συνηθίζω την εικόνα της αυλής του σχολείου και να μην με τρομάζει πια…..
Και εκεί που άρχισα να μαθαίνω, η σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της.
Και αυτό που έμαθα, σίγουρα, στην Α΄Δημοτικού (σαν μαμά) είναι οτι:
έχω κάθε λόγο να νιώθω περήφανη για τις δυο μικρές μου μαθήτριες!!
(Visited 255 times, 1 visits today)