Στην εργασία μου (στο χώρο της υγείας) πολλά έχω δει και έχω ακούσει. Πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, πολλές διαφορετικές οικογένειες, πολλές διαφορετικές ιστορίες. Για εμένα, η εργασία μου είναι ένα μεγάλο σχολείο.
Μια ιστορία θα την μοιραστώ μαζί σας.
Κάποια στιγμή παρουσιάζεται ένας κύριος, έντονα συγκινημένος, να ισχυρίζεται ότι είναι ο γιος ενός ασθενή, που νοσηλεύεται σχεδόν ένα μήνα. Με διακριτικό τρόπο θέλοντας να διαφυλάξουμε τον ασθενή προσπαθούμε να εξακριβώσουμε αν πράγματι είναι αλήθεια. Μαθαίνουμε ότι έχει να μιλήσει με το πατέρα του πάρα πολλά χρόνια και πως εκείνη την ημέρα ενημερώθηκε ότι νοσηλεύεται σε βαριά κατάσταση.
Μπαίνει στο δωμάτιο και ο πατέρας του δεν τον αναγνώρισε (τα φάρμακα, η βαριά κατάσταση). Ο κύριος του λέει: Είμαι ο …., ο γιος σου και ξεσπά σε κλάματα. Ο πατέρας απλώνει το χέρι του και του χαϊδεύει το πρόσωπο για να τον παρηγορήσει.
Ακολουθεί μια συζήτηση μεταξύ τους όπου ο γιος κρατά σφιχτά το χέρι του πατέρα του. Φθάνει η στιγμή που πρέπει να διακόψουμε τη συζήτηση τους και να αποχωρήσει από το δωμάτιο ο γιος του.
Πατέρα θα έρθω και αύριο.
Και τότε γυρίζει ο πατέρας του και του λέει με ύφος γεμάτο στοργή σαν να μιλάει στο μικρό του παιδί:
Έξω ακριβώς από τη πόρτα έχει αντισηπτικό να πλύνεις καλά τα χέρια σου, παιδί μου.
Για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι (και δεν στέκομαι σε αυτό) δεν μιλούσαν για πάρα πολλά χρόνια. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, με συγκίνησε και για το λόγο αυτό ήθελα να το μοιραστώ με εσάς είναι πως όσα χρόνια και να είχαν περάσει, ότι και να είχε συμβεί μεταξύ τους, η αγάπη αυτού του πατέρα ήταν τόσο μεγάλη και πραγματική, που ενδιαφέρθηκε πρώτα για την υγεία του παιδιού του (να πλύνεις καλά τα χέρια σου, παιδί μου).
Ο κύριος (ο γιος) μας ευχαρίστησε συγκινημένος φεύγοντας και ο πατέρας του (ο ασθενής) μας είπε ότι αυτό ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί.
(Visited 47 times, 1 visits today)