Η Λεμονιά αγαπάει να ακούει μουσική και να στροβιλίζεται με το ρυθμό της. Της αρέσει να παριστάνει τη μπαλαρίνα, αλλά είναι λίγο αδέξια.
– Κοίτα μαμά, είμαι μια μπαλαρίνα, είπε και έκανε μια στροφή, φορώντας τη κίτρινη τούλινα φούστα που της έφτιαξε η μαμά της.
–Είσαι μια πανέμορφη μπαλαρίνα.
Η Λεμονιά κάνει άλλη μια στροφή και παραπάτησε.
-Πρόσεχε, μικρή μου μπαλαρίνα, μην χτυπήσεις.
-Μαμά, μην φοβάσαι, είπε η Λεμονιά και σήκωσε το πόδι της ψηλά. Αλλά δεν πρόσεξε και παφ, ρίχνει κάτω το μπιμπελό που στόλιζε το τραπεζάκι του σαλονιού.
Ουπς, πάει το μπιμπελό. Έγινε χίλια κομμάτια.
–Μαμά, συγνώμη, δεν το ήθελα.
-Μικρή μου, είναι δύσκολο μέσα στο σπίτι να κάνεις μπαλέτο και θέλω να προσέχεις να μην χτυπήσεις.
– Το υπόσχομαι, είπε η Λεμονιά
Πήγε στο δωμάτιο της και έβαλε μουσική για να χορέψει. Άρχισε να παριστάνει τη μπαλαρίνα και να κάνει στροφές, κινήσεις με τα πόδια και τα χέρια της αλλά δεν πρόσεχε καθόλου. Και πάνω σε μια στροφή έριξε κάτω το κουμπαρά που της είχε χαρίσει ο παππούς της. Παφ, σπάει και ο κουμπαράς.
–Μαμά, συγνώμη αλλά πάλι δεν το έκανα επίτηδες.
Η μαμά της μάζεψε τα κομμάτια του κουμπαρά.
-Λεμονιά, πρόσεχε σε παρακαλώ. Την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσεις μαθήματα μπαλέτου στη σχολή. Θα μάθεις σωστά τις κινήσεις.
-Μαμά, θα προσέχω στο υπόσχομαι. Δεν θα χορέψω άλλο.
Παρά την υπόσχεση της η Λεμονιά, συνέχισε να χορεύει χωρίς να προσέχει τριγύρω της. Σηκώνει τα χεράκια της ψηλά και αρχίζει να τρέχει. Με μια αδέξια κίνηση των χεριών χτυπάει το πίνακα στο δωμάτιο της και ουπς τον γρατζουνίζει.
Μπα, δεν θα ξανασυμβεί, σκέφτεται και συνεχίζει να χορεύει. Παίρνει φόρα και τρέχει στο διάδρομο του σπιτιού και ουπς πέφτει πάνω στη μαμά της που κρατούσε, φορτωμένη, φρεσκοσιδερωμένα ρούχα και όλα σκορπίζονται στο πάτωμα.
–Λεμονιά, σου είπα να προσέχεις.
-Μαμά, συγνώμη δεν το ήθελα. Υπόσχομαι να προσέχω και δεν θα χορέψω άλλο.
Βοήθησε τη μαμά της να μαζέψουν τα ρούχα. Για άλλη μια φορά παρά την υπόσχεση της συνέχισε να χορεύει αδέξια και χωρίς να προσέχει. Αύτη τη φορά προσπάθησε να κάνει ένα άλμα. Αλλά γλίστρησε και σωριάστηκε στο πάτωμα.
-ωωχ, το ποδαράκι μου, κλαίγοντας είπε η Λεμονιά. Πονάωωωω.
Η μαμά της έτρεξε γρήγορα κοντά της. Κοίταξε το πόδι της και είπε:
-Πρέπει να πάμε στο γιατρό.
-Μαμά συγνώμη.
-Λεμονιά, έδωσες υπόσχεση ότι θα προσέχεις και δεν την τήρησες. Και να το αποτέλεσμα.
Η Λεμονιά κατάλαβε ότι στεναχώρησε τη μαμά της που δεν κράτησε την υπόσχεση της.
Ο γιατρός αφού εξέτασε το ποδαράκι της, το έδεσε με ελαστικό επίδεσμο και είπε πως πρέπει για λίγες μέρες να μην το πατάει. Ωχχχ, πως θα πάω τώρα στη σχολή μπαλέτου, σκέφτηκε.
–Λεμονιά, θα σου πρότεινα αφού αγαπάς τόσο πολύ το μπαλέτο να περιμένεις να γραφτείς στη σχολή για να μάθεις και να εξασκείσαι εκεί.
Η Λεμονιά κατάλαβε ότι με τα μαθήματα μπαλέτου θα μπορούσε να μάθει να στροβιλίζεται σωστά και να ισορροπεί χωρίς να κάνει αδέξιες κινήσεις. Βέβαια, θα καθυστερούσε τώρα να πάει αφού το πόδι της θα ήταν δεμένο και ακίνητο για λίγες μέρες.
Πόσο δίκιο είχε η μαμά, σκέφτηκε. Κατάλαβε πως ήταν λάθος που δεν την άκουσε.
Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι στο εξής όταν έδινε μια υπόσχεση, τη κρατούσε.
(Visited 167 times, 1 visits today)