Θυμάμαι πριν χρόνια τον μπαμπά μου να οδηγεί, μουσική στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου  και εγώ στο πίσω κάθισμα να σικοντάρω τον-ην εκάστοτε τραγουδιστή-στρια.
Τώρα,  καθισμένη στη μπροστινή θέση του αυτοκινήτου, μουσική στο cd player του αυτοκινήτου και δυο φωνούλες στο πίσω κάθισμα να τραγουδούν είτε παιδικά τραγούδια είτε τραγούδια όπως Ο Γιώργος είναι πονηρός ως Π. Κιάμο Άσε με εμένα….

Και αναρωτιέμαι:

Τα γονίδια;

Το ότι απο μωρά τους τραγουδούσα από το πρωινό ξύπνημα (με το Καλημέρα καινούργια μου αγάπη κ.α.), το παιχνίδι (παιδικά τραγούδια) ως το νυχτερινό μπανάκι ( με το Μπανάκι μανάκι);

Ή συνδυασμός και των δύο;

Τι σημασία έχει όμως;

Σημασία έχει πως οι διαδρομές με το αυτοκίνητο και με τη μουσική είναι διασκεδαστικές (βέβαια, δεν έχουμε ρωτήσει ποτέ τον μπαμπά πως αισθάνεται με τρεις “μουσικές” φωνές μέσα στο αυτοκίνητο – αν και δεν έχει παραπονεθεί ποτέ).
Το αστείο είναι πως νόμιζα πως τα διπλανά αυτοκίνητα δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα για τη μουσική παράσταση που στήναμε κάθε φορά. Μέχρι πρόπερσι που ταξιδεύαμε μαζί με κάτι φίλους (Αθηνά μου, τι ωραία που ήταν) για τις καλοκαιρινές διακοπές και μας είδαν απο το αυτοκίνητο τους. Στην πρώτη στάση που κάναμε για καφέ και ανεφοδιασμό, μου το είπαν.

Εσείς τραγουδάτε στο αυτοκίνητο;;;;

Σας χαρίζω και (ένα απο τα αγαπημένα μου) παιδικό τραγούδι!!